بررسی بازی انقراض – دور از خانه

با گذشت زمان و ملاقات با شخصیت‌های جدید، اطلاعات بیشتری در مورد او به دست می‌آوریم و به تدریج این شخصیت هدف تازه‌ای در داستان بازی پیدا می‌کند. البته کاراکترهایی که در این بازی وجود دارند بسیار محدود هستند و حرف‌هایی که به زبان می‌آورند هم به قدر زیادی دم دستی‌ است و همین مسئله باعث می‌شود تا از همان ابتدا متوجه شوید که نمی‌توانید توقع چندانی از انقراض در زمینه داستان پردازی داشته باشید.

برای مثال، نحوه به نمایش درآمدن دیالوگ‌ها در بازی دلسرد کننده است. جدا از این، دیالوگ‌ها با بی سلیقگی و فونت بدی به نمایش در می‌آیند. نحوه ارائه آن‌ها به مخاطب هم اصلا در حد و اندازه بازی‌های ماجرایی موفق سال‌های اخیر (و حتی بسیار قبل از آن) هم نیست و احتمالا همین قضیه هم عده زیادی را از دنبال کردن داستان منصرف خواهد کرد.

کاراکترهایی که در انقراض وجود دارند، بیشتر از آن‌ که شخصیت باشند، تیپ‌هایی هستند که پردازش آن‌ها از چند خط فراتر نمی‌رود. مانند بسیاری از فیلم‌ها یا داستان‌های آخرالزمانی، کاراکترهای شخصیت اصلی که فردی خوشتیپ و باهوش است، دختر نوجوان بی دفاع و پیرمردی که جانش ارزش چندانی ندارد، در این بازی هم حضور دارند.

البته توقع چندانی از انقراض نمی‌رود که بخواهد در چارچوب محدود خود کار خارق العاده‌ای از نظر معرفی و پردازش شخصیت‌ها انجام دهد اما حداقل استانداردها و حتی کلیشه‌های لازم برای توسعه شخصیت‌ها رعایت نشده‌اند و در نتیجه ارتباط برقرار کردن با این کاراکترها برای مخاطب کار بسیار سختی است.

با کاراکترها نمی‌توان ارتباط خاصی برقرار خواهد کرد یا اتفاق شوک برانگیزی هم طی داستان رخ نمی‌دهد که بخواهد شما را تحت تاثیر قرار بدهد. ریتم کلی گیم‌پلی انقراض از همان ابتدا مشخص است و همین قضیه هم ممکن است مخاطب را در میانه‌های راه خسته کند.

جدا از این موارد، وقتی به المان‌های بصری بازی می‌رسیم، صحنه ماندگار یا طراحی خاصی وجود ندارد که بخواهد مخاطب را تحت تاثیر قرار بدهد یا در ذهن او باقی بماند.