۱۰ فیلم اقتباسی غیروفادارانه که عالی از آب درآمدند

قرار نبود همه چیز از پیش تعیین شده باشد. اقتباس‌های سینمایی عموماً به این خاطر جذاب هستند که همیشه با پرسش «قرار است چقدر وفادار باشد؟» همراه خواهند بود. برای طرفداران اثر اولیه و اورجینال، باعث ناراحتی خواهد بود تا ببینند داستانی که به آن علاقه دارند کاملاً تغییر پیدا کرده است. این نکته هم وجود دارد که گاهی اوقات اضافه شدن افکار فیلم‌نامه نویسان و کارگردان‌ها باعث می‌شود تا اثر اقتباس شده به جای بهتر شدن، بدتر از آب دربیاید. اما گاهی اوقات، آثاری به وجود می‌آیند که کاملاً این روند را نقض می‌کنند.

هر از چند گاهی، یک اثر اقتباسی به وجود می‌آید که کاملاً از منبع اقتباس خود جدا شده و تبدیل به اثری با هویت خودش می‌شود. اثری که علاوه بر معقول بودن، از نظر کیفیت نیز تحسین برانگیز است. در ادامه به سراغ ۱۰ فیلم اقتباسی غیروفادارانه می‌رویم که روند همیشگی را زیر پا گذاشته‌اند. اقتباس‌های غیروفادارانه‌ای که ظاهراً یک توهین کامل به منبع اقتباس خود هستند اما توانسته‌اند یک تجربه تماشایی را به ارمغان بیاورند.

---

۱۰. Dr. Strangelove (سال ۱۹۶۴)

• منبع اقتباس: کتاب Red Alert

استنلی کوبریک از این نظر بدنام است که توانسته یکی از غیروفادارانه‌ترین اقتباس‌های تاریخ سینما را بسازد. The Shining می‌توانست مشهورترین فیلم این لیست باشد. یک فیلم که آن قدر از مسیر صفحات رمان به پرده سینما تغییر پیدا کرده که استفن کینگ، The Shining و تلاشش برای به تصویر کشیدن کتابش را سرزنش کرده است. البته با این حال تقریباً تمام تماشاگران عاشق این فیلم شدند.

اما Dr. Strangelove، یک اقتباس دیگر توسط استنلی کوبریک، فیلم مورد بحث دیگری است. رمان Red Alert نگاهی جدی و خشک به پارانویای جنگ سرد دارد که اصلاً جایی برای خنده نمی‌گذارد. اما Dr. Strangelove دقیقاً معکوس آن است.

با نگه داشتن خط کلی ماجرا اما به شدت کاهش دادن جدیت کتاب، باعث شده تا میراث Dr. Strangelove درون مضحک بودنش قرار بگیرد؛ این که چطور در کشمکش یک درگیری هسته‌ای به شوخی و جُک روی آورده می‌شود. شخصیت اصلی فیلم، دکتر استرنج‌لاو، حتی در رمان وجود ندارد. او شخصیتی است که برای فیلم ساخته شده؛ یک محتوای کمدی که درگیر بقایای نازیسمی است که در کتاب اصلاً حس نمی‌شود. شخصیت‌های باقی مانده هم نه تنها اسمشان برای تأثیر کمدی تغییر پیدا کرده (مثلاً رئیس‌جمهور فیلم حالا مرکین مافلی نام دارد) بلکه خصوصیاتشان نیز تغییر یافته است.

جک ریپر شاید هنوز به این نتیجه برسد که روس‌ها به دنبال این هستند که در زمان مناسب به آمریکا حمله کنند، اما همینطور هم باور دارد که آن‌ها سعی دارند از طریق مایعات بدنی آمریکا را تبدیل به یک کشور کمونیسم کنند. رئیس‌جمهورِ شایسته تبدیل به یک رهبر مردد می‌شود که حتی نمی‌تواند یک گفت و گوی جدی با نخست وزیر شوروی داشته باشد.

اما Dr. Strangelove با وجود این تغییرات موفق نمی‌شود، بلکه به خاطر این تغییرات موفق است. مضحک بودن، مبالغه و بی‌تفاوتی کامل به جدیت دلیلی است که Dr. Strangelove تبدیل به یکی از بهترین هجونامه‌های تمام دوران شده.

۹. Starship Troopers (سال ۱۹۹۷)

• منبع اقتباس: کتاب Starship Troopers

در یک مورد مشابه دیگر، Starship Troopers نیز یک اقتباس از یک رمان دیگر است که با کشمکش‌های جنگ سرد با شوخی و خنده برخورد می‌کند. اما کتاب، مثل Red Alert، اصلاً جای شوخی ندارد و عموماً حرف خودش را می‌زند. Starship Troopers به عنوان یک رمان سعی دارند تا نگاهی ظریف به جنگ و خشونت داشته باشد. به دنبال این است آمادگی آمریکایی‌ها را علیه شوروی‌ها تحریک کند چرا که در نهایت هدفش این است که یک جامعه موظف و درستکار باید جرئت این را داشته باشند که کار درست را انجام دهند؛ حتی اگر به معنای قتل باشد.

Starship Troopers به کارگردانی پل ورهوفن دقیقاً مخالف آن است. این فیلم یک اثر کاملاً ضد جنگ است که در هر موقعیت ممکن جینگوئیسم و ناسیونالیسم را به تمسخر می‌گیرد و رشادت و دلاوری را برای ماچیسمِ بی‌منطق می‌کاهد. در حالی که کتاب در مورد عشق کند و کاو نمی‌کند اما فیلم از دنیس ریچاردز و ظاهرش برای پارودی کردن خود فیلم‌های جنگی استفاده می‌کند. ریکو مثل رمان به دنبال موفقیت کشورش نیست، بلکه همه این کارها را برای یک دختر انجام می‌دهد.

المان‌های دبیرستانی عمده بخش‌های مضحک اثر را به Starship Troopers اضافه می‌کنند که به ندرت در رمان رابرت آنسون هاین‌لاین دیده می‌شوند. با این حال، عمده مخاطبان اذعان می‌کنند که فیلم Starship Troopers یک اثر موفق است. این فیلم نسبت به گرایش‌های درجه ب خود پا پس نمی‌کشد. سکانس‌های اکشنش خشن و جذاب هستند. طنز جدی‌اش به طرز خاصی عالی از آب درآمده. همه این عوامل دست به دست هم دادند تا Starship Troopers تبدیل به چیزی شبیه به یک کالت کلاسیک شود.

این فیلم، به طرز عجیبی، پیامی را به مخاطب القا می‌کند که تقریباً معکوس کتاب است. اما استایل خاص خود را دارد و تمثیل زیبایی از جامعه اواخر دهه ۹۰ میلادی است.

۸. Adaptation (سال ۲۰۰۲)

• منبع اقتباس: کتاب The Orchid Thief

آیا Adaptation یک اقتباس است؟ بیش از هر فیلم حاضری در لیست، Adaptation این پرسش را مطرح می‌کند که چقدر می‌توان منبع اقتباس را تغییر داد تا این که هدف اولیه کاملاً تغییر پیدا کند. البته این پرسشی نیست که در زیر متن ماجرا مطرح شود، پرسشی است که توسط شخصیت اصلی مطرح می‌شود. چارلی کافمن در نهایت داستان اصلی The Orchid Thief را با ماجرای خودش جایگزین می‌کند.

داستان Adaptation نه تنها در مورد دردسرهای مربوط به اقتباس چیزی، بلکه سعی در یک هنرمند اورجینال بودن است. از آن جایی که چارلی کافمن یک نابغه محسوب می‌شود، این کلاف در بخشی از فیلم گره می‌خورد که مربوط به کتاب است.

The Orchid Thief یک کتاب غیرداستانی در مورد گل‌هاست اما در عین حال نیز در مورد وسواس و گم کردن داستان و منطق در هنگام کند و کاوِ یک شیفتگیِ خاص صحبت می‌کند. چیزی که چارلی کافمن، هم به عنوان نویسنده و هم به عنوان یک شخصیت، با آن دست و پنجه نرم می‌کند. او به طرز رادیکالی وقایع و تمرکز کتاب را تغییر می‌دهد ولی برخ المان‌ها را دست نخورده نگه می‌دارد. کریس کوپر، کلکسیونرِ عجیب و غریبِ ارکیده در کنار خودِ سوزان اورلئان (نویسنده The Orchid Thief) قرار می‌گیرد.

خط اصلی داستان که یک اثر خود ارجاع درباره دردسر فیلم‌نامه نویسی است کاملاً کتاب را، که طبق نظر کافمن یک جورهایی فقط در مورد گل‌هاست، از نو می‌نویسد. اما کافمن در حین ساختن یک داستان نه تنها احساس کرد که می‌تواند کتاب، بلکه خود اورلئان را ارتقا دهد. به این ترتیب، فیلمی ساخته شد که روی کشمکش خود اورلئان در به وجود آوردن چیزی خاص و فریبنده برای مصرف مخاطبان تأکید می‌کند. حتی اگر چیزی که او به وجود آورده، بدون تغییرات اساسی، به کار نمی‌آمد.

۷. O Brother Where Art Thou? (سال ۲۰۰۰)

• منبع اقتباس: کتاب Odyssey (اودیسه)

با این که کوئن‌ها خواندن اودیسه را رد کرده‌اند اما O Brother Where Art Thou? یک اقتباس غیروفدارانه و سرخوش از شعر حماسی هومر است. از نظر داستانی، اشارات زیادی به این اثر می‌شود. مثلاُ جان گودمن که جایگزین سایکلاپس شده است و زنان اغوا کننده جایگزین سایرن‌ها شده‌اند. اما اگر کسی با هومر آشنا نباشد به طور کلی از منبع فیلم غافل می‌ماند.

O Brother Where Art Thou? دی‌ان‌ای یونانی خود را با ماجرایی سرخوش و با سرعت بالا که در دوران رکود بزرگ آمریکا جریان دارد می‌پوشاند. از سفر مستاصل اودیسه فاصله می‌گیرد و به مخاطبان، داستان یک فرار توسط اولیس و همراهان احمقش را تحویل می‌دهد.

در یک محیط جدید، شخصیت‌های جدیدی اضافه می‌شوند تا پروتاگونیست با آن‌ها برخورد کند. در این جا نیز کوئن‌ها یک تقلیدنمایی زنده از شخصیت‌ها و ایده‌های دهه ۱۹۳۰ برای بازی در اختیار دارند. فرقی نمی‌کند سارقان مشهور بانک، کو کلاکس کلن یا تهیه‌کنندگان موزیک فرصت طلب باشند، O Brother Where Art Thou? مجموعه‌ای از ساب‌پلات‌ها را ارائه می‌کند که به جای نوشته هومر، شبیه به کلکسیونی از بزرگ‌ترین اتفاقات یک آمریکای در حال تقلا به نظر می‌رسد.

دیالوگ‌های سرزنده کوئن‌ها یک فیلم ظریف و رنگارنگ را تشکیل می‌دهند که از مبادلات و توصیفات شاعرانه‌ای که بر اساس آن اقتباس شده است بسیار فاصله دارد. در حالی که O Brother Where Art Thou? توسط اودیسه جان گرفته اما تفاوت‌هایش باعث می‌شود تا چیزی کاملاً اورجینال خلق شود. یک سفر موزیکال در جنوب غرب آمریکا که هویت خودش را دارد.

۶. Who Framed Roger Rabbit? (سال ۱۹۸۸)

• منبع اقتباس: کتاب Who Censored Roger Rabbit?

Who Framed Roger Rabbit? یکی از معدود دفعاتی است که خالق اثر اصلی در واقع از تغییرات اعمال شده در اقتباس لذت برده. چطور نمی‌توانست؟ ترکیب شخصیت‌های لونی تونز و دیزنی فرصتی بود که هیچکس نباید از آن بگذرد. اما برای خلق یک فیلم با این شخصیت‌ها، نیاز به ایجاد تغییرات است. علاوه بر اضافه شدن این شخصیت‌های کارتونی، Who Framed Roger Rabbit? تبدیل به یک ماجراجویی خیالی و خانوادگی شد.

کاراگاه خصوصی، ادی ولینت، ظاهراً تنها کسی بود که می‌خواست به اوضاع جدی نگاه کند. حتی جاه‌طلبی‌های او نیز همیشه توسط شخصیت کارتونی اصلی فیلم، که در رمان نقش پررنگی ندارد، خنثی می‌شوند. در واقع راجر ربیت در همان اوایل رمان کشته می‌شود. پایه‌گذار ماجرای رمان این است که چه کسی او را کشته و چه کسی می‌خواسته از این طریق او را ساکت کند.

قتل زودهنگام راجر ربیت باعث می‌شود تُن رمان تأثیرات زیادی از فیلم‌های نوآر دهه ۱۹۴۰ بگیرد. جسیکا ربیت نقش یک زن اغواگر سنتی را برعهده دارد. ادی ولینت با دنیای کارتونی دمدمی‌مزاجی درگیر نمی‌شود که با بدبینی‌هایش در تضاد باشد. تمام چیزی که وجود دارد ترکیب شخصیت‌های معروف کمیک استریپ‌ها (نه کارتون‌ها) است. هیچکدامشان نیز سکانس عجیب و غریبی مثل دوئل پیانوی دافی و دانلد داک ندارد.

اما همان طور که گری کِی. ولف متوجه شد، ترکیب انقلابی کارتون‌ها با دنیای واقعی اساس نزدیکی مخاطبان با این داستان بود. از همه مهم‌تر، این ترکیب گفته شده به طرز ماهرانه‌ای انجام شد تا یک تجربه تاریخی سینمایی که هوشمندی و لایه‌های زیادی نسبت به بلاک‌باسترهای زمان خود داشت به وجود آید.

---

• ۱۰ فیلم نوآر برتر تاریخ سینما
• ۱۰ فیلم ابرقهرمانی قدیمی که می‌توانستند ادامه پیدا کنند
• ۲۱ فیلم سینمایی تاثیرگذار قرن ۲۱ که هرگز فراموش نمی‌شوند

---

۵. Children of Men (سال ۲۰۰۶)

• منبع اقتباس: کتاب The Children of Men

Children of Men به عنوان یکی از برترین فیلم‌های علمی تخیلی قرن بیست و یکم محسوب می‌شود. پادآرمان‌شهر شدیداً با جزئیاتش با خط سیری تقریباً بی‌نقص و حس قوی مومنتوم همراه شده است. فیلم Children of Men مثل یک سفر جاده‌ای عمل می‌کند که در آن شخصیت کلایو اوون باید تنها زن بارور زمین را تحویل دهد تا هم این زن و هم بچه‌ای که به دنیا آورده از دنیای خشن فیلم محافظت شوند. اما تمرکز اصلی فیلم فقط بخشی کوچکی از کتاب است.

رمان The Children of Men نه تنها درباره این تک سفر، این آخرین دمِ ناامیدانه بشریت، بلکه در مورد اهداف متناقض سیاسی و شرارت خاص مردانه است. برای همین است که تمام مردان در کتاب نابارور هستند. این رمان، قبل از این که حتی محبوب شود، اظهارات گسترده‌ای در مورد مردسالاری می‌کند و به طور کلی پر از زیر متن‌های غنی است. تم‌های مذهبی، همیشه در طول رمان حس می‌شوند. توجه خیلی دقیقی نسبت به تصویر کشیدن دولت ظالم بریتانیا و مبارزان پرسش برانگیز مقاومت که با آن موافق نیستند دارد.

فیلم Children of Men به طرز غیر قابل انکاری از رمان قدرت گرفته است اما این قدرت را از مسیری کاملاً متفاوت به دست می‌آورد. قدرت فیلم در داستان تغییر این مرد مدفون است که او چگونه دیدش را نسبت به دنیا عوض می‌کند تا به بشریت در یکی از سخت‌ترین شرایط ممکن برای داوم کمک کند.

Children of Men یک اعجاز فنی است که برداشت‌های طولانی غیرقابل باوری در خود جای داده و احتمالاً یکی از بزرگ‌ترین تأثیرات آلفونسو کوارون روی این ساخته باشد. آزادی اعمال شده برای فیلم احتمالاً طرفداران سرسخت رمان را ناامید می‌کند اما کسانی که بتوانند دید خاص آن را درک کنند، به تشدید احساسی و دنیای پر جنب و جوش آن گواهی می‌دهند.

۴. Blade Runner (سال ۱۹۸۲)

• منبع اقتباس: کتاب Do Androids Dream of Electric Sheep?

شاید هیچ کسی به اندازه فیلیپ کِی. دیک از اقتباس‌ها ناامید نشود. همیشه آثار این نویسنده افسانه‌ای علمی تخیلی به طرز عامدانه‌ای تحریف می‌شوند. هر دوی Do Androids Dream of Electric Sheep? و Blade Runner درک ذهنی را به عنوان مفهوم مرکزی در نظر گرفته‌اند اما رویکردشان از این متفاوت‌تر نمی‌توانست باشد.

Blade Runner المان‌های شدید مذهبی و تمرکز سنگین روی حیوانات را از کتاب حذف و توجهش را به سمت مفهوم آگاهی و تجربه انسانی معطوف می‌کند. ژرفایی که منتقدان را در تمام این مدت شیفته نگرانی‌های در مورد رپلیکانت و ایده این که آن‌ها از ویژگی‌های انسانی برخوردار هستند کرده است.

فیلم Blade Runner از رپلیکانت‌ها استفاده می‌کند تا پرسش‌های مهمی را در مورد این که دقیقاً چه چیزی انسان‌ها را از دیگر ارگانیسم‌ها جدا کرده و آیا چنین ادعاهایی درست هستند یا نه مطرح می‌کند. مونولوگ مشهور روی بتی همین مفهوم به صورت فشرده شده در یک جمله محسوب می‌شود.

اما در کتاب‌ها، رپلیکانت‌ها وحشتناک‌اند. آن‌ها مخلوقات رقت‌انگیزِ خودخواهیِ بشریت محسوب می‌شوند که از قابلیت درکی که انسان‌ها دارند برخوردار نیستند. شگفت انگیز است که چگونه Blade Runner توانسته امضای خود را در تاریخ فیلم‌سازی با عبور از خط قرمز واضحی که فیلیپ کِی. دیک مشخص کرده، ثبت کند.

دیک به طرز مشخصی تفاوت بین انسان‌ها و «اندی‌ها» را تعیین می‌کند و توجه را به سمت حیوانات واقعی و مکانیکی نیز می‌برد. برای همین است که دکارد باید اول قتل انجام دهد تا یک حیوان واقعی را به دست آورد. حتی شگفت انگیز است که منظره شهریِ سایبرپانکیِ شدیداً تأثیرگذار Blade Runner را نمی‌توان در هیچ جای رمان پیدا کرد. در عوض در کتاب شاهد یک زمین متروکه به عنوان محل اصلی اتفاقات هستیم.

Blade Runner را می‌توان یک مثال خاص از اقتباس کردن در نظر گرفت. یک تفسیر و برگردان که ظاهراً از روی عمد با متن اولیه ضدیت دارد و با این حال به خاطر شایستگی خودش مورد قبول واقع می‌شود.

۳. The Wizard of Oz (سال ۱۹۳۹)

• منبع اقتباس: کتاب The Wonderful Wizard of Oz

سخت است که The Wizard of Oz را چیزی جز یک داستان فانتزی معصومانه خانوادگی ببینیم اما رمان به طرز شگفت انگیزی از فیلم متفاوت است. The Wonderful Wizard of Oz ماجرای دوروتی را درون سرزمین اوز دنبال می‌کند اما هر چیز مربوط به آن باعث شگفتی است. تقریباً هر جنبه کتاب نمادی از مشکلات عصر طلایی سیاست در ایالات متحده محسوب می‌شود؛ زمانی که فساد از نظر بسیاری در اوج خود قرار داشت. در کنار طنز تیز، خشونت و تم‌های تاریک در همه جای کتاب دیده می‌شوند. چه مرد حلبی باشد که سر چهل گرگ را می‌برد یا جادوگر بدذات که از میمون‌های به بردگی گرفته شده به عنوان گلوله علیه دوروتی استفاده می‌کند.

سخت است که بپذیریم که چنین المان‌هایی بتوانند به طرز موفقی در دهه ۳۰ میلادی به شکل یک فیلم اقتباس شوند. فیلم The Wizard of Oz یکی از برترین‌های ژانر فانتزی تمام دوران محسوب می‌شود. یک ساخته موزیکال که مخاطبان قبل از آن تجربه‌ای مشابهش را نداشته‌اند. حالا و بعد از گذشت حدود یک قرن، به نظر گرمای داستان، سرعت درست وقایع و شخصیت‌های دوست داشتنی تنها حالتی است که The Wizard of Oz باید با آن‌ها شناخته شود. حتی اگر به طرز واضحی از چیزی که نویسنده اصلی آن را خلق کرده بود متفاوت باشد.

۲. Willy Wonka and the Chocolate Factory (سال ۱۹۷۱)

• منبع اقتباس: کتاب Charlie and the Chocolate Factory

یک اثر کلاسیک دیگر که جنبه‌های تاریک آن در فیلم حذف شده‌اند. تفاوت‌های کوچک نسبتاً زیادی بین رمان رولد دال و فیلم ساخته سال ۱۹۷۱ مل استوارت وجود دارد. مثلاً پدر چارلی حذف شده و وضعیت خانواده هم آن قدر وخیم نیست. اما چیزی که بیش از همه مورد توجه بوده این است که چگونه مل استوارت و جین وایلدر، «روح» ویلی وانکا را تغییر داده‌اند.

ویلی وانکای کتاب یک نیروی مرموز و نابکار است که قرار نیست همه دوستش داشته باشند. کمدی سیاه تا مرگ برخی از شخصیت‌ها مثل وروکا و همچنین توصیفات بخش‌های مختلف کارخانه مثل رود شکلات پیش می‌رود. بسیاری از مخاطبان به پیام‌های عمیق فیلم توجه کرده‌اند که چطور ویلی وانکا آن قدر که به نظر می‌آید آدم خوبی نیست اما تمام این اشاره‌ها در کتاب کاملاً واضح هستند.

اقتباس سال ۲۰۰۵ با نام Charlie and the Chocolate Factory، به رمان رولد دال وفادارتر است اما کیفیت نسبتاً پایینش هدف این لیست را مشخص می‌کند. قرار نیست هر اقتباسی کاملاً به اثر اولیه وفادار باشد تا یک تجربه مطلوب را به وجود آورد. جین وایلدر و شخصیت سرزنده‌اش باعث می‌شود Willy Wonka and the Chocolate Factory بیش‌تر در مورد او باشد تا چارلی. اما در همین حال نیز یک اجرای فراموش نشدنی و یک سفر دوست داشتنی در دهه ۱۹۷۰ به وجود می‌آورد.

۱. First Blood (سال ۱۹۸۲)

• منبع اقتباس: کتاب First Blood

اکثر موارد این لیست نه فقط در مورد تغییر نقاط اصلی داستانی، بلکه در مورد تغییر جو و اتمسفر کلی بودند. اکثراً به این دلیل که تغییر تُن و جهت تماتیک، تفاوت‌های عمیق‌تری نسبت به اقتباس‌هایی که روی ساب‌پلات‌های متفاوت تمرکز می‌کنند را به وجود می‌آورد. این ویژگی بیش از همه روی آخرین مورد لیست صدق می‌کند: فیلم مشهور دهه ۱۹۸۰ با نام First Blood.

کتاب First Blood یک نمایش تکان دهنده از ضربات روحی وارد شده به انسان‌ها در دنیای پس از جنگ ویتنام است. رمبو به عنوان یک شخصیت پس از کشتن افسران پلیس در جایگاه بی‌بازگشتی قرار گرفته. برای همین است که کلنل راهی جز کشتن او در کتاب ندارد. رمبو هنوز جنگل را ترک نکرده. او هنوز آن جاست و گناهانی که در خانه انجامشان داده است غیرقابل بخشش هستند.

چنین پایانی برای یک بلاک‌باستر دهه هشتادی با حضور ستاره بزرگی مثل سیلوستر استالونه خیلی منطقی به نظر نمی‌رسد. پس برای همین First Blood نهایت سعیش را می‌کند تا رمبو را به جهت خیر بکشاند. او مستقیماً مسئول مرگ هیچ افسر پلیسی نیست تا مخاطب بتواند قبول کند که رمبو در انتها زنده بماند.

در همین حال نیز احساسات خالص این شخصیت و داستان فیلم به خوبی جایگاه خود را پیدا می‌کنند. اما در همین عین هم پر از ویژگی‌های سرگرم کننده و خوشایند عام است. اکشن First Blood نسبت به دیگر فیلم‌های آن زمان میانه‌روتر است اما در نهایت هنوز هم یک فیلم اکشن حساب می‌شود که نسبت به رمان خیلی ذهن و هیجانات سیاسی را درگیر نمی‌کند.

---

به مطالعه ادامه دهید

• ۳۰ فیلم کمدی که از خنده روده‌برتان می‌کنند
• ۳۰ فیلم جنگی تاریخ سینما که میخکوبتان می‌کنند
• بهترین فیلم‌های تاریخ سینما با پایان‌های غافلگیرکننده
• ۳۵ فیلم جنایی تاریخ سینما که هوش از سرتان می‌پرانند
• ۴۰ فیلم ترسناک تاریخ سینما که کابوس شب‌هایتان می‌شوند