بررسی کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman

این روزها دی‌سی و مارول به عنوان واژه‌های متضاد یکدیگر به کار می‌روند. پس شاید باعث تعجب باشد که این دو ناشر با یکدیگر همکاری کنند. ولی این اتفاق افتاد که پیامدش آفریده شدن کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman بود.

کراس‌اوورها امری رایج در صنعت کمیک به شمار می‌آیند. فرانچایزهای گوناگون و شاید دور از انتظار در این دست کراس‌اوورها با هم دیگر ترکیب می‌شوند. اما از واپسین کراس‌اوور بین دی‌سی و مارول زمان بسیاری گذشته بود تا پای این کمیک به دنیای سرگرمی باز شد. با همه این اوصاف، آیا این اثر ارزش چنین انتظار طولانی را داشت؟

در حالی که مخاطبان فراگیر جهان سرگرمی مارول و دی‌سی را به عنوان رقبایی می‌بینند که با همدیگر دشمنی دارند، زمانی بود که این دو رقیب به همکاری با یکدیگر دست می‌زدند. نتیجه همکاری‌های دی‌سی و مارول در دهه‌های گذشته خلق شدن کراس‌اوورهایی بود که کاراکترهای سرشناس هر انتشارات را در برابر یا در کنار یکدیگر قرار می‌دادند. حتی آثاری را نیز دیده‌ایم که این شخصیت‌ها را با همدیگر در هم آمیختند تا کاراکترهای تازه‌ای به وجود آیند.

با این حال، خیلی وقت بود که یک همکاری رسمی بین این دو غول صنعت کمیک بوک را ندیده بودیم. در طی این مدت، رقابت این دو ناشر به مدیوم‌های دیگر کشیده شد و مخاطبان در کنار کمیک‌ها به مقایسه فیلم‌ها، سریال‌ها و بازی‌های ویدیویی الهام‌گرفته از آثار آن‌ها پرداختند تا عملاً دی‌سی و مارول در دو جبهه متفاوت و رو به روی هم قرار بگیرند. اکنون کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman عرضه شده است تا یک پایان رسمی بر این دشمنی ظاهری دی‌سی و مارول باشد.

با این که اسم این اثر Marvel/DC: Deadpool/Batman است ولی باید به یک نکته مهم اشاره کرد. روایت حول محور بتمن و ددپول تنها نیمی از این کمیک را تشکیل می‌دهد. نصف دیگر کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman از چندین داستان کوتاه تشکیل شده است که شخصیت‌های دیگر این دو انتشارات را در یک روایت قرار می‌دهد. این که چرا اصرار به نام‌گذاری این کمیک به Marvel/DC: Deadpool/Batman بود شاید کمی پرسش‌برانگیز باشد. البته از دیدگاه تجاری اسم‌های کم‌تری به اندازه‌ای بتمن و ددپول محبوب هستند.

برای همین هم شمار بسیاری از هنرمندان و آفرینندگان در پدید آمدن این اثر دخیل هستند تا دامنه متنوعی از سبک‌ها و تم‌ها را چه در بخش روایی و چه در بخش مصور ببینیم. در کنار روایت ددپول و بتمن که عنوان The Dead of Knight به خود گرفته است، در Marvel/DC: Deadpool/Batman شاهد ۶ ماجرای دیگر هستیم که ارتباط روایی با یکدیگر ندارند تا عملاً این اثر یک کمیک آنتولوژی محسوب شود. هر چند دیگر داستان‌های چیزی شبیه به چند بک‌آپ استوری در این کمیک گنجانده شده‌اند.

اگر بخواهیم تک به تک به بررسی این روایت‌ها بپردازیم، ابتدا باید به سراغ خود The Dead of Knight برویم. در The Dead of Knight، کم و بیش بدون مقدمه می‌بینیم که ددپول وارد فرانچایز بتمن و شهر گاتهام می‌شود. البته ورودی که چندان منطقی هم به نظر نمی‌رسد؛ چرا که نخستین دیدار او با بروس وین است و نه شوالیه تاریکی. خیلی زود هم این دیدار به پایان می‌رسد بدون این که نتیجه‌ای در بر داشته باشد.

ددپول در طول کمیک خوشمزه‌بازی‌های همیشگی خود را دارد اما بیش‌تر شوخی‌ها او نمی‌گیرند. در واقع، دیگر کاراکترهای دخیل در این داستان همانند بتمن، جیم گوردون و جوکر هستند که در بخش کمدی موفق ظاهر می‌شوند. چیزی که می‌تواند باعث ناامیدی، به ویژه برای هواداران ددپول باشد. آن‌ها بیش‌تر دلسرد می‌شوند وقتی که می‌بینند مزدور پرچانه مارول حتی دیوار چهارم را نیز نمی‌شکند. به طور کلی هم ماجرای The Dead of Knight چیز زیادی ارائه نمی‌کند و همه‌چیز در یک «بتمن در برابر جوکر با چاشنی ددپول» خلاصه می‌شود.

نگارگری روایت ددپول و بتمن هم با وجود این که طراحی‌ها و قلم‌زنی‌های جذابی ارائه می‌کند ولی مشکل سایه‌زنی و رنگ‌آمیزی دارد. همچنین از کیفیت پنل‌ها و ریزنگری‌ها در طول اثر حدوداً ۳۰ صفحه‌ای کاسته می‌شود. چیزی که باعث می‌شود حس کنید برای نخستین همکاری دی‌سی و مارول پس از سال‌ها چندان دقت و علاقه صرف نشده است.

پس از روایت شوالیه شنل‌پوش و مزدور پرچانه نوبت به The Gun & the Sword با تمرکز بر واندر وومن و کاپیتان آمریکا می‌رسد. اگر بگویم این روایت درخشان‌ترین عنوان در بین ماجراهای کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman است، بی‌راه نخواهد بود. در این داستان، دایانا پرینس و استیو راجرز به گونه‌ای به تصویر کشیده می‌شوند که انگار همیشه در یک دنیای مشترک قرار داشته‌اند. در واقع، در طول روایت می‌بینیم که انگار دی‌سی و مارول همواره یک دنیای مشترک بوده‌اند.

طبع شاعرانه‌ای در آفرینش The Gun & the Sword به کار رفته است. اخلاقیات در آن به میان کشیده می‌شوند و احساسات به بازی درمی‌آیند. اندوه، شادی، تنش و شوک در روایت جریان دارند. و شاید از همه مهم‌تر پیوندی بین کاپیتان آمریکا و واندر وومن جریان دارد که تلقین می‌کند این دو باید همیشه کنار یکدیگر ظاهر شوند. با این که بخش مصور The Gun & the Sword چندان بی‌نقص نیست ولی یکی از بهترین تصویرسازی‌ها در این اثر آنتولوژی را به نمایش می‌کشد.

ماجرای بعدی Catch نام دارد که اثری بامزه و ساده محسوب می‌شود. در Catch یک والیبال دو نفره بین جف کوسه خشکی و کریپتو، سگ کریپتونی جریان دارد. همه‌چیز معمولی و ساده پیش می‌رود تا این که وقت خوراک این دو می‌رسد تا بازی و داستان پایان یاب. با Catch فقط یک تعامل بامزه بین این دو حیوان دوست‌داشتنی را می‌بینیم که از سبک کارتونی نزدیک به کمیک‌های Marvel Rivals استفاده می‌کند. Catch درونمایه ویژه‌ای ندارد اما به اندازه‌ای بامزه است که ارزشمند به حساب آید.

روایت The Red & the Green را نیز می‌توان یکی دیگر از بخش‌های جذاب کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman دانست. در این بخش، شاهد برخورد اتفاقی بین دردویل و گرین ارو هستیم که در حال جنگیدن با دشمنی مشترک، برای نخستین بار با هم دیدار می‌کنند. خیلی طول نمی‌کشد که یک پیوند دوستانه بین این دو شکل بگیرد تا در یک تیم با دشمنان خود بجنگند. همچنین ورود کنت ورتیگو به این درگیری یک استفاده هوشمند از این ویلن است تا نشان دهد چگونه یکی از شرورهای دنیای دی‌سی می‌تواند از بزرگ‌ترین دشمنان یکی از قهرمانان جهان مارول باشد.

ظرافت تصویرسازی و رنگ‌آمیزی The Red & the Green به اندازه The Gun & the Sword بالاست. همچنین جزئیات آن در پنل‌های گوناگون چندان کاهش نمی‌یابد. ولی به خاطر پنل‌بندی‌های ویژه‌اش در همان چند صفحه محدودی که دارد، شایسته تحسین بیش‌تری‌ست.

همان گونه که از اسم Rocket Has a Green Lantern Ring Now می‌توان برداشت کرد، در این ماجرا راکت راکون تبدیل به عضوی از گرین لنترن‌ها می‌شود. به جایش هال جوردن هم راه به نگهبانان کهکشان باز می‌کند. تقریباً چیز زیادی از بخش هال جوردن نمی‌بینیم، چون تمرکز روایت روی او نیست. اما بخش راکت راکون با همه شوخی‌های نسبتاً خنده‌دارش به طرز عجیبی همه ویژگی‌ها و قوانین شناخته‌شده مربوط به فانوس‌های سبز را کنار می‌گذارد و فراموش می‌کند. انگار که همه‌چیز فدای ارائه چند جوک شده است. شاید تنها نکته مثبت Rocket Has a Green Lantern Ring Now فدای شوخی‌ها، رنگ‌آمیزی‌های ریزبینانه و تصویرسازی‌های با کیفیت این بخش باشد.

فرانک میلر در جایگاه نگارگر و نویسنده بخش Showdown قرار می‌گیرد. اگر آثار سال‌های نه چندان دور این هنرمند را دنبال کرده باشید، می‌دانید که اکثر آن‌ها بحث‌برانگیز هستند و روی هم رفته چندان به دل مخاطبان نمی‌نشینند. Showdown هم در همین دسته قرار می‌گیرد. همین آغاز کار باید گفت که بزرگ‌ترین نکته منفی آن استفاده از بتمن است. در حالی که نیمی از Marvel/DC: Deadpool/Batman روی شوالیه تاریکی تمرکز دارد، بهتر بود دیگر از این شخصیت استفاده دوباره نشود.

با این وجود، Showdown فقط یک رویارویی بی‌محتوا و کمی کمدی بین شوالیه تاریکی و ولورین پیر به حساب می‌آید که با سبک هنری نزدیک به The Dark Knight Returns طراحی شده‌اند. البته تصویرسازی‌ از کاراکترها (آن هم در استایل بیمارگونه فرانک میلر) تنها در ۴ پنل انجام شده است در ۵ پنل دیگر Showdown فقط سایه‌ها و نام‌آواها را می‌بینیم تا این بخش چندان موفق نباشد.

آخرین بخش کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman نیز Enter: Logo نام دارد. این بخش را احتمالاً بتوان خلاقانه‌ترین ماجرا در این آنتولوژی محسوب کرد. هر چند دلیلش داستان یا تصویرسازی‌هایش نیست. Enter: Logo یک داستان ساده ۳ صفحه‌ای از یک جایزه‌بگیر است. تصویرسازی‌ها البته تحسین‌برانگیز هستند و با جزئیات بالا و رنگ‌آمیزی‌های با دقت انجام شده‌اند.

بخش نوآورانه Enter: Logo خود آن جایزه‌بگیر به شمار می‌آید. اسم او لوگو است؛ یک کاراکتر جدید ترکیب‌شده از ولورین و لوبو. همین شخصیت می‌تواند نوید این باشد که این همکاری دی‌سی و مارول در آینده بتواند فراتر از یک سری ماجرا در چهارچوب آنتولوژی برود تا شاهد کاراکترها، رویدادها، همکاری‌ها و رویارویی‌های جذاب، هیجان‌انگیز و نو در جهان مشترک این دو غول صنعت کمیک باشیم.

سخن پایانی درباره کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman

هنگامی که دو نام بزرگ به مانند دی‌سی و مارول کنار یکدیگر قرار می‌گیرند، انتظارها طبیعتاً بالا می‌رود. پیشینه کم و بیش موفق و خاطره‌انگیز این دو انتشارات غول‌آسای صنعت کمیک بوک هم گواه این است که همکاری‌های این دو می‌توانند بسیار مثبت باشند. با همه این اوصاف، کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman یکی از همکاری‌های چندان موفق به حساب نمی‌آید. با وجود چند بخش خوب در این کمیک آنتولوژی ولی Marvel/DC: Deadpool/Batman آن اثر درخشانی نیست که از همکاری مارول و دی‌سی انتظار می‌رود. هر چند دست‌کم یک بار خواندن آن برای کسانی که به این دو انتشارات علاقه دارند ارزشمند خواهد بود و می‌تواند کرسوی امیدی برای همکاری‌های بیش‌تر و هیجان‌انگیز‌تر باشد.