بررسی کمیک DC/Marvel: Batman/Deadpool

در ادامه موج تازه همکاری‌های دی‌سی و مارول پس از سه اثر، نوبت به کمیک DC/Marvel: Batman/Deadpool رسید تا شماری دیگر از کاراکترهای هر کدام از این انتشارات را در کنار یکدیگر قرار دهد. همان گونه که از نام این عنوان می‌توان برداشت کرد، تمرکز بنیادین آن روی یک همکاری دیگر (پس از نخستین کراس‌اوور رسمی این دو غول صنعت کمیک بوک) با حضور بتمن و ددپول خواهد.

همانند کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman نیز چند داستان بک‌آپ پس از روایت شوالیه تاریکی و مزدور پرچانه به نمایش کشیده می‌شود تا یک اثر آنتولوژی-گونه دیگر از دی‌سی و مارول ببینیم. ولی آیا این عنوان می‌تواند با موفقیت مخاطبانش را جذب و سرگرم کند؟

کمیک DC/Marvel: Batman/Deadpool در واقع اثری‌ست که از پنج قسمت تشکیل شده است. اولین آن‌ها طبیعتا ماجرای بتمن و ددپولی‌ست که بخش اصلی این عنوان را تشکیل می‌دهد و نزدیک به نیمی از صفحات کمیک را به خود اختصاص داده است. این قسمت از DC/Marvel: Batman/Deadpool با اسم The Cosmic Kiss Caper! شناخته می‌شود.

گرنت موریسون داستان‌های پیچیده و گیج‌کننده کمی ننوشته است و برای این اثر هم از همین شیوه استفاده می‌کند. روایت The Cosmic Kiss Caper! به شکل معماگونه‌ای آغاز می‌شود و در همان ابتدا با کمی پرش زمانی و مکانی می‌تواند خواننده را سردرگم کند. این روند حتی توسط خود ددپول با شکستن دیوار چهارم مورد اشاره قرار می‌گیرد. با همه این اوصاف و با پیش رفتن ماجرا، گره داستان باز می‌شود و هر چند از پیچیدگی آن کاسته نمی‌شود اما به شکلی قانع‌کننده برای مخاطب توضیح داده می‌شود.

در حالی که تا به این جای کار از همکاری‌های مدرن دی‌سی و مارول عمدتا شاهد داستان‌های ساده و حتی تک خطی بودیم ولی گرنت موریسون با The Cosmic Kiss Caper! کار متفاوتی انجام می‌دهد و مهارت خود را به کار می‌گیرد تا ماجرایی پرمحتواتر را ارائه دهد که یکی از جذاب‌ترین داستان‌ها در بین کراس‌اوورهای موج نو دی‌سی و مارول قلمداد شود. با یک پایان رضایت‌بخش نیز همچنان خواننده را تشنه دنبال کردن ماجراجویی‌های بیش‌تر با محوریت این دو نگه دارد.

در این بخش کمیک DC/Marvel: Batman/Deadpool نه تنها دینامیک جالبی بین شوالیه شنل‌پوش و مزدور حراف شکل می‌گیرد، بلکه پرده‌برداری از آنتاگونیست‌ها، ویلن‌ها، شخصیت‌های مکمل و راز بزرگ پشت پرده به شکل دور از انتظاری به انجام می‌رسد. طبیعتا حضور ددپول نیز نشانه‌ای از پتانسیل کمدی The Cosmic Kiss Caper! است و بر خلاف روایت The Dead of Knight کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman که از این پتانسیل به خوبی بهره نبرد، اکنون می‌بینیم که طنز به شکل درست‌تری در قالب یک همکاری بین بتمن و مزدور پرچانه به کار رفته است.

در تصویرسازی، The Cosmic Kiss Caper! درخشان عمل می‌کند. قسمت مصور این روایت نه به شکل یک کراس‌اوور تجاری با هدف سود بیش‌تر، بلکه به مانند یک اثر هنری پدید آمده که روی آن زمان گذاشته شده است. قلم‌زنی‌ها، سایه‌زنی و رنگ‌آمیزی‌ها با دقت بالایی انجام شده‌اند و نه فقط در به نمایش کشیدن کاراکترها چشم مخاطب را می‌نوازند، در به تصویر کشیدن پیرامون آن‌ها هم موفق عمل می‌کنند. از آن جایی که خفاش دی‌سی و مزدور مارول در The Cosmic Kiss Caper! به چندین مکان کاملا متفاوت سر می‌زنند (و با شخصیت‌های مختلفی رو به رو می‌شوند)، تصویرسازی به شکل تحسین‌برانگیزتری به چشم می‌آید.

دومین بخش از کمیک DC/Marvel: Batman/Deadpool نام A Magician Walks Into a Universe را به خود اختصاص داده است و ماجرایی را روایت می‌کند که در آن جان کنستانتاین به جهانی پا می‌گذارد که در آن دکتر استرنج حضور دارد. این دو شخصیت جزو برترین کاربران جادو در جهان کمیک بوک‌ها به شمار می‌آیند اما شیوه کار هر کدام از آن‌ها زمین تا آسمان با دیگری متفاوت است. در حالی که استیون استرنج عمدتا مثل یک قهرمان به نمایش درمی‌آید که هنگام نیاز سر و کله‌اش پیدا می‌شود و با وردی وضعیت را وارون می‌کند، جان کنستانتاین کسی‌ست که علاقه‌ای به قهرمان بودن ندارد ولی در بیش‌تر موارد، اتفاقی درگیر یک ماجرای تاریک می‌شود که تنها راه گذر از آن را حل کردنش با استفاده از فریب، زیرکی و دانشش از جادو می‌بیند.

کنار هم قرار دادن این دو کاراکتر فرصت جالبی را برای مقایسه آن‌ها ایجاد می‌کند. البته این پنجره بازشده کوچک است و اجازه مانور زیادی به اسامی برجسته اسکات اسنایدر، جیمز تینیون چهارم و جاشوا ویلیامسون داده نمی‌شود تا از پتانسیل کنستانتاین و استرنج بهره ببرند. برای همین، همراهی این دو شخصیت چندان ژرف نمی‌شود و فقط به شکلی سطحی به نمایش درمی‌آید. هر چند در همین فرصت کم فلسفه آن‌ها و حتی فرای این کاراکترها، فلسفه نگاه فراگیر که روی هر کدام از دنیاهای دی‌سی و مارول حس می‌شود مورد کند و کاو قرار می‌گیرند.

با این که صفحات کمی برای A Magician Walks Into a Universe در نظر گرفته شده است اما هیدن شرمن و مایک اسپایس به شکل شگفت‌انگیزی از آن‌ها استفاده می‌کنند. این روزها هیدن شرمن بیش از هر اثر دیگری با دو سری Absolute Wonder Woman و Batman: Dark Patterns می‌درخشد. در بین‌شان نیز هنرنمایی‌های شاهکار او در پنل‌بندی‌های Batman: Dark Patterns در ذهن‌ها مانده است.

شرمن همین استعداد و توانایی خود را در داستان A Magician Walks Into a Universe کمیک DC/Marvel: Batman/Deadpool به کار می‌برد تا تعدادی از دل‌رباترین و جذاب‌ترین پنل‌بندی‌هایی که در آثار کراس‌اووری وجود داشته‌اند را در این عنوان تجربه کنید. هر چند باید اذعان کرد که قسمت مصور این ماجرا بی‌نقص و آرمانی نیست. با نگاه کردن به تصویرسازی‌ها، این حس به وجود می‌آید که سایه‌زنی‌ها به درستی انجام نشده‌اند و در همین حال هم شماری از نگارگری‌ها بیش از اندازه «تمیز» هستند. بدین گونه، احساس می‌کنید تعدادی از قلم‌زنی‌ها به شکل کاملی انجام نشده‌اند. این که دلیل آن کم‌بود وقت بود یا صرفا یک انتخاب هنری نمایان نیست. در نهایت باید گفت درست است که این ایراد به چشم می‌آید ولی چندان اثر منفی روی تجربه A Magician Walks Into a Universe نمی‌گذارد.

اسم بخش بعدی کمیک، Sticks & Snikts است که در آن نایتوینگ و ایکس-۲۳ یک ماجرای مشترک را در گاتهام تجربه می‌کنند. داستان این قسمت ساده و سرراست روایت می‌شود و این دو به دنبال خواهر لورا، گبی می‌گردند که در شهر گاتهام گم شده است. طبیعتا گم شدن در گاتهام خبر خوبی نیست و برای همین پای دو قهرمان مرکزی ماجرا به شبکه فاضلاب این شهر فاسد باز می‌شود.

هر چند که روایت Sticks & Snikts ساده است اما چیزی که این بخش را ویژه جلوه می‌دهد، پیوندی‌ست که بین دیک گریسون و لورا کینی برقرار می‌شود. هر دوی آن‌ها، فرزند یکی از قهرمانان برجسته مارول و دی‌سی هستند و هویت‌های پیشینی داشتند که از آن دور شدند تا مسیر خود را بپیمایند. این شباهت‌هاست که شیمی جالبی بین نایتوینگ و ایکس-۲۳ پدید می‌آورد. شخصیت‌های دیگری هم در این اثر حضور دارند ولی منهای یک مورد، عملا استفاده از آن‌ها در حد نگارگری‌ست و نقش خاصی در Sticks & Snikts بازی نمی‌کنند.

سخن از نگارگری شد و باید گفت Sticks & Snikts در تصویرسازی نیز کار شگفت‌انگیزی انجام نمی‌دهد. سایه‌زنی‌ها، رنگ‌آمیزی‌ها و طراحی‌ها به خوبی انجام شده‌اند ولی ریزبینی زیادی روی آن‌ها نشده است. گاهی هم توالی و حس حرکت در نگارگری‌ها از بین می‌رود. روی هم رفته برای یک بک‌آپ استوری، این سطح قسمت مصور قابل قبول است و نمی‌شود زیاد به آن خرده گرفت. باید اشاره کرد صفحه پایانی Sticks & Snikts یک تصویرسازی بسیار زیبا و چشم‌نواز ارائه می‌کند تا حتی به خاطر همان هم که شده باشد چشم روی ایرادات کوچک صفحات پیشین بست.

با این که ددپول در کنار بتمن در بخش اصلی کمیک DC/Marvel: Batman/Deadpool قرار گرفت اما این روایت Harley & Hulk's Amazin' Saturday!!!! است که لقب کمدی‌ترین قسمت این اثر را به خود اختصاص می‌دهد. همه رویدادها و اتفاقاتی که در ماجرای مشترک هارلی کویین و هالک می‌بینیم طنز خالص است و عملا داستان به عنوان بهانه‌ای برای در کنار هم قرار دادن شهبانوی تبهکاری دی‌سی و غول سبز نامهربان مارول قلمداد می‌شود.

این بخش در ارائه یک طنز عملکرد قابل قبولی دارد و در همان پنج صفحه خود به سرگرم کردن مخاطب می‌پردازد. البته این هارلی کویین است که بیش‌تر مورد توجه قرار می‌گیرد و هالک کم‌حرف زیر سایه او کمی ناپیداست. تصویرسازی Harley & Hulk's Amazin' Saturday!!!! هم ساده و کارتونی‌ست و دقیقا مناسب یک اثر کمدی عمل می‌کند که احتمالا فرای این چند صفحه محدود خیلی در یادها نخواهد ماند.

در پایان نوبت به New Friends in Old Places می‌رسد. بیش‌تر کمیک‌های آنتولوژی این فرصت را دارند تا کاراکترهای کم‌تر شناخته‌شده را بیش‌تر میدان دهند و به مخاطبان زیادتری آشنا کنند. داستان New Friends in Old Places کمیک DC/Marvel: Batman/Deadpool نیز روندی این چنینی دارد. این ماجرایی‌ست که دو قهرمان جوان‌تر دی‌سی و مارول که میس مارول و استتیک هستند را به نمایش درمی‌آورد.

شباهت‌هایی از این دو شخصیت به تصویر کشیده می‌شود و سپس آن‌ها همراه دیگر می‌شوند تا در برابر هیولایی قرار بگیرند که سر و کله‌اش در میان شهر سبز شده است. شوربختانه این قسمت DC/Marvel: Batman/Deadpool نیز پنج صفحه بیش‌تر فرصت نداشت تا عملا داستان نیمه‌تمام بماند و نبینیم میس مارول و استتیک چگونه با یکدیگر در جنگ با هیولا عمل می‌کنند.

نگارگری‌های New Friends in Old Places نیز بالا و پایین‌های فراوانی به خود می‌بینند. شماری از پنل‌ها با دقت بالا طراحی و رنگ‌آمیزی شده‌اند در حالی که پنل‌هایی هم هستند که حتی آناتومی درستی از کاراکترها ارائه نمی‌کنند. برای همین دور از واقعیت نیست اگر New Friends in Old Places را ضعیف‌ترین بخش DC/Marvel: Batman/Deadpool بدانیم که نه داستان کاملی به نمایش می‌کشد، نه در تصویرسازی چندان موفق است و حتی اگر هدفش شناساندن استیتک و میس مارول به مخاطبان بیش‌تر بوده باشد، به درستی عمل می‌کند.

سخن پایانی درباره‌ کمیک DC/Marvel: Batman/Deadpool

شیوه همکاری‌های مشترک دی‌سی و مارول در این چند وقت به گونه‌ای پیش رفته است که پیش‌بینی آن‌ها شدنی نیست. کمیک Marvel/DC: Deadpool/Batman در جایگاه نخستینِ آن‌ها چندان راضی کننده نبود. ناگهان دو کمیک Marvel/DC: Thor/Shazam! و DC/Marvel: The Flash/Fantastic Four با فرمت دیجیتالی و بدون هیچ خبر پیشینی منتشر شدند. و اکنون نوبت به DC/Marvel: Batman/Deadpool رسید. هر کدام از این آثار یک گام رو به سمت درونمایه بهتر نسبت به عنوان قبلی خود بودند تا DC/Marvel: Batman/Deadpool تبدیل به اثری قابل قبول شود. درست است که این کمیک در قسمت‌های انتهایی خود چندان به‌یادماندنی نیست اما دیگر بخش‌های آن در قالب آنتولوژی یک عملکرد سرگرم‌کننده و خوب از خود به جا می‌گذارند.