حقیقتی تلخ راجع به گرافیک در کنسول‌های نسل بعد

حالا که گیم‌پلی برخی از بازی‌های نسل بعد را در جریان لایواستریم Inside Xbox دیده‌ایم -البته نه Assassin's Creed Valhalla- به نظر می‌رسد کلمه کلیدی این روزها «معمولی» است. رد پای این کلمه را در سراسر شبکه‌های اجتماعی می‌یابیم و به نظر می‌رسد واکنش کلی به رویداد ایکس باکس همین بوده است. لایو استریم مایکروسافت اوکی بود، چند نمایش خوب داشت، ناامیدکننده نبود، هیجان‌انگیز هم نبود. معمولی بود.

لحظات چندان شوکه‌کننده‌ای نداشت، از محدودیت‌های رایج لایو استریم‌ها رنج می‌برد و حقایقی کلی را نشان‌مان می‌داد. اما حتی با اینکه چند بازی بزرگ در راه خواهد بود -Halo: Infinite باید چیزی فراتر از معمولی باشد و پلی استیشن 5 هم باید چند بازی محشر نشان‌مان دهد- حقیقت اینست که فروختن کنسول‌های نسل بعدی به مردم اصلا کار آسانی نخواهد بود.

موضوع خیلی ساده است: برای سالیان متمادی، تولیدکنندگان برای فروختن کنسول‌های جدیدشان به گرافیک‌های پر زرق و برق اتکا کرده‌اند. گرافیک بازی‌ها با از راه رسیدن پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس دوباره بهبود خواهد یافت. این بخش از ماجرا حقیقت دارد. اما این بهبود گرافیکی به گونه‌ای خواهد بود که بیشتر در تصاویر بغل به بغل از بازی‌ها به چشم خواهد آمد و سرمنشا مشکل همینجاست.

بهبود گرافیکی را تا به امروز در چندین نسل تجربه کرده‌ایم. احتمالا بزرگ‌ترین جهش گرافیکی در نخستین پلی استیشن و همینطور نینتندو 64 بود و زمانی که دوران بازی‌های سه‌بعدی آغاز شد. البته که گرافیک NES و SNES هم واقعا تحسین‌برانگیز بود. چیزی که با دو کنسول سونی و نینتندو گیرمان می‌آمد جای هیچ تردید نداشت: ماریو را می‌دیدیم که ناگهان در دنیایی سه‌بعدی رندر شده و به هر طرف می‌دود. پلی استیشن 2 اما اندکی کمتر دراماتیک بود ولی همچنان تحسین‌برانگیز ظاهر می‌شد: مثلا وقتی برای اولین بار Tekken Tag Tournament را بازی می‌کردید که هنوز هم گرافیک خوبی دارد، بعید بود فک‌تان نیفتد.

از اینجا به بعد، الگویی آشنا از راه می‌رسد. ایکس باکس 360 و پلی استیشن 3 بهبودهایی قابل مشاهده و تحسین‌برانگیز به وجود آوردند که البته به اندازه گذار از نخستین پلی استیشن به پلی استیشن 2 محسوس نبود. همین ماجرا با ایکس باکس وان و پلی استیشن 4 هم تکرار شد. به هنگام عرضه، بازی‌ها خوش‌منظر اما نه آنقدرها شگفت‌آور بودند. بازی Ryse: Son of Rome برای مثال مدل‌هایی فوق‌العاده برای کاراکترها داشت که به خاطر محدودیت‌های گیم‌پلی‌اش، کمتر به چشم می‌آمدند. Killzone: Shadow Fall روی پلی استیشن 4 هم یک شوتر اول‌شخص بود که تنها اندکی تحسین‌برانگیزتر از شوترهای اول‌شخص قبلی ظاهر می‌شد.

و به این ترتیب می‌رسیم به پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس که حالا نخسیتن لحظات گیم‌پلی روی آن‌ها را مشاهده کردیم‌. قطعا، گرافیک‌ها تحسین‌برانگیز است. اما گرافیک آنقدر در نسل پیش بهبود پیدا کرده که به سختی می‌توان از گرافیک بازی‌های نسل بعد تمجید کرد. خصوصا اکنون که ایکس باکس وان ایکس و پلی استیشن 4 پرو را هم داریم. پیش از این Red Dead Redemption 2 را دیده‌ایم و The Last of Us Part II هم در راه است. به عبارت دیگر، تلاشی که دستیابی به بالاترین حد از گرافیک امکان‌پذیر با تکنولوژی امروزی را ممکن می‌کند آنقدر طاقت‌فرساست که تنها چند استودیو از پس آن برمی‌آیند.

بارتاب این موضوع را در جایی دیگر هم می‌توان دید: سال‌ها پیش، بازی‌ها به دنبال دستیابی به بالاترین گرافیک ممکن بودند چون گرافیک محور اصلی تبلیغات بود. اکنون بالاترین حد از گرافیک به محور تبلیغاتی تنها چند بازی عظیم‌الجثه و کلان‌بودجه تبدیل شده و بزرگ‌ترین بازی‌های جهان هم معمولا به سراغ افکت‌های بصری جمع‌وجورتر می‌روند تا قادر به اجرا روی تمام دیوایس‌های موجود باشند.

فورتنایت برای مثال روی یک پی‌سی گران‌قیمت واقعا زیباست. اما اکثر گیمرهایی که بهترین سخت‌افزار را می‌خرند، به دنبال بالاترین سطح از عملکرد هستند تا بالاترین سطح از گرافیک. برخی از محبوب‌ترین بازی‌های جهان هم حداقل ۵ سال پیش عرضه شده‌اند و مشخصا از لحاظ گرافیکی با همتایان جدیدتر خود قادر به رقابت نیستند. و مردم هم مشکلی با این موضوع ندارند.

سونی و مایکروسافت باید در قبال برنامه‌های نسل بعد شفاف‌تر باشند

ایکس باکس سری ایکس و پلی استیشن 5 هرجور که به موضوع نگاه کنیم به پیشرفت بازی‌ها کمک خواهند کرد، از مدت زمان بارگذاری و پرفورمنس گرفته تا بهبودهای طولانی‌مدت و ارائه تجربه‌ای درگیرکننده‌تر از بازی‌ها. توسعه‌دهندگان هیجان‌زده هستند و این باعث می‌شود ما هم هیجان‌زده باشیم. در غایی‌ترین حالت به نظر می‌رسد همین توسعه‌دهندگان قادر به ساخت جهان‌های بی‌نقص و شبیه‌سازهایی پیچیده‌تر باشند و از هر نظر از قدرت بیشتر سخت‌افزاری استفاده کنند. اما نشان دادن این تغییرات دشوار است و همین فروختن آن‌ها را دشوار می‌کند.

شاید سونی و مایکروسافت برای این اتفاق آماده باشند. آنها هرکدام اکوسیستمی کامل برای دستگاه‌هایشان تدارک دیده و به دنبال راه‌های درآمدزایی بیشتر نسبت به فروش صرف سخت‌افزار هستند. اما تمام این‌ها باعث می‌شود عرضه دو کنسول متفاوت با هرچیزی باشد که قبلا دیده‌ایم. شاید بیشتر شبیه به عرضه پلی استیشن 4 پرو و ایکس باکس وان ایکس نسبت به عرضه مثلا ایکس باکس 360 و پلی استیشن 3.